Waarom gedragen we ons dan alsof we allemaal losse individuen zijn?
Waarom voelen we ons zo afgescheiden? Is het omdat we de verbinding met de buitenwereld kwijt zijn?
Of is eigenlijk omdat we de verbinding met onszelf kwijt zijn?
Voelen we ons niet meer vrij, omdat we de vrijheid in onszelf ergens in de tijd zijn kwijtgeraakt?
Zijn we opzoek buiten onszelf, omdat we het binnenin onszelf niet durven te zoeken?
Omdat we bang zijn dat we daar zwaarte, donkerte en leegte kunnen tegenkomen?
Geven we anderen de schuld, omdat we zelf geen verantwoordelijkheid durven te nemen? Leven we in angst, omdat we bang zijn dat de liefde ons in de steek laat?
Valt alles om ons heen in elkaar, omdat we zelf in elkaar vallen?
Zou het misschien zo kunnen zijn dat wij zelf verantwoordelijk zijn voor wat er in onze buitenwereld afspeelt?
En zou het misschien zo kunnen zijn dat de buitenwereld representeert wat wij aan de binnenkant ervaren?
Wat nou als het antwoord daarop ja?
Dan betekent dat wij de wereld voor onszelf kunnen veranderen. Als wij onze innerlijke wereld transformeren dan verandert de wereld om ons heen met ons mee. En als wij allemaal verbonden zijn in een groot oneindig netwerk dan moet dat wel met ons meebewegen.
En dat betekent dat wij als individu kunnen bijdragen aan het veranderen van het collectief.
Dat betekent dat we ons dan niet meer als losse individuen gedragen, maar als eenheid.
Dat betekent dan dat we ons niet meer afgescheiden, maar juist verbonden voelen.
Dat betekent dat wij weer in vrijheid leven, omdat wij de vrijheid van binnen voelen.
Dat betekent dat wij alles wat we nodig hebben binnenin onszelf vinden.
Dat betekent dat wij niet meer hoeven te oordelen, maar juist in acceptatie leven en met compassie.
Dat betekent dat er einde komt aan de chaos, destructie en onderdrukking, omdat wij gestopt zijn met zelfdestructie en het onderdrukken van onze emoties.
Dat betekent dat wij in liefde kunnen leven, omdat wij onszelf liefhebben.
In liefde. Aho 💚