Hier zittende aan het ontbijt in Luxor besef ik dat mijn reis op zijn einde loopt. Nouja… in ieder geval de fysieke reis hier in Egypte. De energetische en spirituele reis zal nog wel even doorgaan.
Ik heb zoveel geopend en geactiveerd hier. Ik ben blij en dankbaar dat ik veel geschreven heb, maar alsnog heb ik niet alles voor mijzelf kunnen opschrijven.
Wanneer ik in Hurghada aankom, later vandaag, dan ga ik even tijd maken om alle ervaring in korte zinnen op te schrijven. Uit ervaring weet ik dat het bijdraagt aan het integratieproces. Voor mij in ieder geval wel. Schrijven is verwerken voor mij. Schrijven is de dingen een plek geven.
Nu ik mijn ontbijt eet en de luchtballonnen langzaam door de lucht zie beleven, voel ik ook een licht verdriet omhoogkomen.
De energieën werken door mij heen. Ik hoef mijn ogen maar dicht te doen en ze verschijnen. Een deel is wakker geworden. En dat voelt goed.
Het is ondanks het verdriet dat deze reis bijna voorbij is, ook weer fijn om naar mijn andere “thuis” te gaan.
Naar Esther, naar Milo, Jaxx en Nala. Mijn liefdes. Waar ik mij in deze reis weer besef dat die liefde onvoorwaardelijk is.
Naar mijn ouders, die zoveel liefde delen met mij en altijd voor mij klaar staan.
Naar Asia en Stephan, die ik cadeau kreeg toen ik met Es in een liefdesverbinding stapte.
En natuurlijk al die mooie verbindingen. Met vrienden, vriendinnen, Mystery School deelnemers, teachers, de podcast en alles wat er op dit moment in mijn leven speelt.
Ja.. naar huis gaan is dus ook weer fijn. Heerlijk dat we in een duale wereld leven en dat je gewoon de blijdschap om naar huis te gaan kan voelen en tegelijkertijd het verdriet dat de reis bijna voorbij is.
Maar ik zeg bijna… voordat ik thuis gelijk de feestdagen, mijn verjaardag op 30 december en het nieuwe jaar in duik… heb ik eerst nog een bezoekje bij de Lion Goddess op het programma staan.
Sekhmet ik kom eraan! 