Vandaag kreeg ik een les in Vertrouwen tijdens het bewandelen van het Labyrint bij Es Vedra.
Naar binnen gaan. Op het moment dat ik mij focus op prikkels van de buitenwereld, afleidingen, dan begin ik te wankelen in het labyrint. Wanneer ik naar binnen ga en daar de focus hou dan sta ik stevig. Dan ben ik krachtig.
Op een gegeven moment vertelde mijn inner guidance mij om met ogen dicht het labyrint terug te bewandelen. Daar merkte ik op dat ik telkens mijn ogen open wilde doen. Waar ben ik? Waar sta ik? Waar loop ik? Gaat het wel goed? Val ik niet om? Dit resulteerde direct in het ontwikkelen van Vertrouwen. Geloven in het niet-weten. Oke zijn met het niet-weten. Vertrouwen dat ik gedragen wordt.
Een volgende innerlijke stem vertelde mij mijzelf te blinddoeken met mijn vest. Dus dat deed ik. In totale duisternis begon ik het labyrint verder te bewandelen. Stap voor stap. Soms wat wiebelig en wankelend. Afgesloten van mijn zicht, maar meer in verbinding met mijn innerlijke stem.
De boodschap was duidelijk. Je hoeft niet te weten welke stappen je allemaal moet zetten. Je hoeft niet te weten hoe je bij het eindpunt komt. Je hoeft niet te weten waar je geen gaat.
Je mag comfortabel worden en zijn met het niet-weten. Je mag thuiskomen in het niet weten. Je mag vertrouwen dat je stap-voor-stap in het niet-weten er komt.
En zo wandelde ik geblinddoekt het labyrint uit. In Vertrouwen.